Αντίο Κύριε Μουρσελά

Κείμενο - σκέψεις από τον Γιάννη Γουλέ

Λες και πήραν οι οθόνες, την αφή, την ανθρωπιά μας...  Μέσα στα email, την καθημερινότητα, το άγχος και την πίεση που ζει και βασιλεύει, είχα έναν άνθρωπο, ένα φίλο με... κατανόηση. Άνοιγε την πόρτα της ψυχής, της οικίας, με κέρναγε τσάι, συζητούσαμε με τις ώρες, με εμψύχωνε, άλλοτε... με κατσάδιαζε όπου χρειαζόταν. Τον αγαπούσα. Πατρική φιγούρα. Γλυκός, προσηνής, ονειροπόλος, μειλίχιος, ταλαντούχος, εύκολος και δύσκολος μαζί, γοητευτικός, στοχαστής, συγγραφέας γεννημένος, ουμανιστής. Άνθρωπος αγαπητός, με ένα τσουβάλι συμβουλές και όρεξη να σου βγάλει τον καλύτερο εαυτό. Κάτι σα μέντορας. Στόχος της εμψύχωσης; Να γράψεις, να επικοινωνήσεις, να έχεις κάτι να πεις, όχι απλά να πεις για να πεις.... Να  αποκτήσουν οι λέξεις πυκνότητα, οι ήρωες σου... υπόσταση και η ζωή νόημα.

Όταν επισκέφθηκα την Εταιρεία Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων για να καταθέσω το πρώτο μου έργο - 23 ετών ήμουν τότε, τώρα 34... - συνομίλησα με το γραμματέα... «Θέλω να γνωρίσω τον κο Μουρσελά», μου αποκρίνεται «Δεν είναι εύκολος, μην το προσεγγίσεις...» , «Μα εγώ, αυτόν θέλω να γνωρίσω, νοιώθω πνευματική συγγένεια με αυτόν τον άνθρωπο, με έκανε να κλείσω την  τηλεόραση και να στραφώ στη λογοτεχνία. Του χρωστάω τόσα πολλά, θέλω να του πω, ένα ευχαριστώ...». Κάπως έτσι ξεκίνησε η φιλία με τον Κώστα, από ένα πάθος που εξελίχθηκε σε αμοιβαία φιλία, φιλία με αγνά κίνητρα. Τα αγνά κίνητρα... σαν τις παλιές καλές ελληνικές ταινίες, δυσεύρετα... 

Τώρα Κώστα, έφυγες. Η απώλεια μεγάλη. Με ποιόν θα συζητάω για ήρωες θεατρικούς, λογοτεχνικούς, για πλοκές, για αγάπες και έρωτες γεμάτους αδιέξοδα; Κάποιες σχέσεις έχουν τη σχιζοφρένεια και την ευλογία της μοναδικότητας, αναντικατάστατες. Είχα έναν φίλο που με καταλάβαινε. Τώρα ποιός...; 

Αντίο Κώστα. Αιωνία η μνήμη και μέσα από τα διαχρονικά σου έργα. Να με σκέφτεσαι από 'κει ψηλά, να προσέχεις και να με προσέχεις, ξέρεις πόσο ανάγκη το έχω...