Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016

Το ταλέντο έχει όνομα και επίθετο

Εκεί που η βλακεία ξεχειλίζει. Εκεί που - όταν - κατηγορείς τους πάντες και τα πάντα, γελάει ο καθρέπτης. Εκεί που η απελπισία σε πιάνει από το λαιμό και ζητάει πέντε νοίκια. Εκεί που θέλεις από κάπου να πιαστείς. Να ουρλιαξείς. Ποιός είμαι; Πού πάω; Ανάθεμα.

Η λύση; Μία. Μία· για τώρα. Πίστη. Όχι γενική, ειδική. Σε έναν άνθρωπο. Έναν άνθρωπο, άνθρωπο. Κάτι βλέπεις, διακρίνεις, δεν είναι μόνο δέρμα, όργανα, υγρά. Είναι ιδέα, στρατιώτης του καλού, υπηρέτης και βασιλιάς ταυτόχρονα. Είναι ο εαυτός του. 

Όχι άλλα κολλαγόνα, ζώνες αδυνατίσματος, δημοψηφίσματα, pr. Λίγη αλήθεια. Υπάρχει; Και όμως. Σε μια θεατρική σκηνή, είχα την τύχει να την συναντήσω. Πότε; Το 2011, στο θέατρο «Επί Κολωνώ». Αυτός ο ηθοποιός, ο στρατιώτης, πειθ-αρχεί, πείθει. Αυθεντικός, δωρικός, με όραμα, αφέλεια, αθωότητα, πίστη, ταλέντο, επικοινωνεί, μοιράζει. Ανάγκη... να μοιραστεί, μια ιστορία, ένα συγγραφεά, τις λέξεις και ό,τι κρύβεται πίσω από αυτές. Με αφορμή μια ιστορία, μια διασκευή, αυτοσχεδιασμούς, πρόβες.... ένας ηθοποιός, σε αυτόν πιστεύω. Αυτός είναι η λύση. Χαρακτήρες, υποδύεται χαρακτήρες, με χειρουργική ακρίβεια, ένα εργαλείο θεατρικό, πολυμορφικό, μια φλόγα θεατρική, μεταμορφώνεται, σαρώνει, μαγεύει, είναι εδώ για σένα, για εμάς. Ευτυχώς! Ποιός; 

Σε μια εποχή, που ουρλιάζει για να γεμίσει το κενό της. Σε μια εποχή που τα βιβλιοπωλεία καίγονται... και από τις άναρχες φλόγες, προκύπτουν αντιπρόεδροι. Σε μια εποχή Τραμπ, Ζwan, Rio Mare. Ανοησία, δίχως ημερομηνία λήξης. Σε αυτήν την εποχή, υπάρχουν καλλιτέχνες άρτιοι, συγκροτημένοι, ήσυχοι. Ησυχία που γοητεύει. Ανήσυχη, ησυχία. Το ταλέντο τους - το άτιμο! -, η παιδεία τους... Μια ησυχία πολύχρωμη, τρυφερή.  

Δεν μπορώ να κρύψω το θεατρικό μου έρωτα και θαυμασμό για έναν εξαίρετο ηθοποιό. Δημήτρης Καπετανάκος. Ένα παιδί τρυφερό, κωμική φλέβα... ατόφια, μέσα του μια αλήθεια... που δεν ανήκει σε αυτή την εποχή, ούτε σε... άλλη, γιατί η αλήθεια δεν ανήκει, είναι...... διαχρονική.

Τον είδα πρώτη φορά στο θεατρικό έργο Rottweiler. Έργο προφητικό, προέβλεψε την άνοδο του εθνικισμού, τον κακό μας εαυτό, το καβούκι που κλειστήκαμε, τη βία. Εκεί υποδύθηκε ένα χαρακτήρα, το βοηθό του αρχηγού της ακραίας πολιτικής οργάνωσης. Μαγικός ο Δημήτρης, το έργο και όλη η ομάδα ΝΑΜΑ.

Μετά, επί τρία χρόνια, στο έργο της κας Ελένης Ράντου στο θέατρο Διάνα, έσπασε όλα τα κωμικά κοντέρ. Όπως ο Ορέστης Μακρής μεταμορφωνόταν σε μεθύστακα, έτσι και ο Δημήτρης Καπέτανάκος μεταμορφώνεται σε έναν αλλοδαπό... Δεν το μιμείται, δεν το γελοιοποιεί. Δεν υποδύεται, είναι, γίνεται, μεταμορφώνεται. Κάνει τους θεατές να γελούν και να αναρωτιούνται... αν είναι όντως αλλοδαπός. Κωμικό φαινόμενο, ο Δημήτρης. Δε μένει στην κωμωδία βέβαια, ηλεκτρόνιο... υπηρετεί όλα τα είδη, δεν εφησυχάζει.

Δημήτρη, ίσως να μη σε δώ στο Θέμο, σε ριάλιτι, ίσως να μη χρειαστείς τηλεοπτικά αναβολικά, ίσως, ίσως ίσως..... Είσαι ταλέντο και καλό παιδί. Τέχνη... η ζωή. Έχεις μέσα σου... δάνεια Αριστοφανικά, με αυτά να πορευτείς, όταν μαθητής Λυκείου έγραφες τις πρώτες σου σάτιρες. Έχεις δρόμο, φως, κραυγές, βιώματα, όραμα. Χάρη σε αυτά, γεμίζεις τη σκηνή με αλήθεια. Χάρη σε αυτά, τιμάς τον αποδέκτη, το χρόνο και τη λαχτάρα του να σε δει.

Να σε έχει ο Θεός καλά. Και το καλό να επικοινωνείται. 

Περισσότερα για το Δημήτρη, εδώ: http://www.catisart.gr/index.php/2010-05-03-21-16-20/616-2011-11-03-19-58-57

Δημήτρης Καπετανάκος





Δεν υπάρχουν σχόλια: