Ώρα... μηδέν;

Σύγχρονη εποχή. Ούτε σύγχρονη, ούτε εποχή. Τουλάχιστον σύγχρονη. Ούτε σύγχρονη, γιατί; Τοσα κινητά, application, selfie, instagram, μεταπτυχιακά, συνεντεύξεις, interviews, προσόντα, meeting.Tόσα φόντα… έχει το παιδί. Το παιδί… τo παιδί παίζει και πιάνο! 45 χρονών, παιδί.. Και στα 95. «Για τη μαμά είσαι πάντα παιδί, στοιχειωμένης θαλπωρής». Πού είναι οι pampers; «Υπερβολές, η μαμά… που σε αγαπάει!» Αν δεν σε αγαπάει η μαμά, τότε… ποιός;

Και η ζωή κυλάει.

Λίγο δουλειά, λίγη σχέση… και το «super market» μου. Άγχος, ταχύτητα, πανικός, μη με απολύσουν, μη βρω δουλειά, μη δε βρω, μη δε με βρουν. Και τα βιογραφικά, στα συρτάρια των αφεντικών σα γλώσσες λαχανιασμένων σκύλων, αναμένουν μπουκίτσα. Και εγώ τρέχω. Να τα προλάβω όλα. Τη σχέση, τη δουλεία, το super… τους φίλους. Όλα, όλoυς, όλα. Ποιά όλα; Και εγώ που είμαι; Μάλλον σε δίαιτα. Τρέχουμε. Προς τα που; Θέλω να επαναστήσω αλλά δεν μπορώ, δεν προλαβαίνω. Πού να προλάβω, με τόσους γάμους…  Και μετά διακοπές, επανάσταση απ' του χρόνου…

Άλλο κι αυτό. Να μην υπάρχει γάμος, βάπτιση, γέννηση, μπάτσελορ που να μην έχει ανέβει σε κοινωνικό δίκτυο. Όλοι καλεσμένοι μέσω οθόνης; Τόσος ενθουσιασμός, τόση αγένεια, τόσα like… Tόση προβολή; Tέτοια προβολή; Γιατί; Η τεχνολογία το επιτρέπει, το μυαλό μας;

Μόδα…

Κι όμως, κάτι λείπει. Κλειστό το καπάκι, το ανθρακικό άφαντο. Κάτι λείπει, πεινάω, light. Να βάλω τη ζωή σε τάπερ, να την πάρω αύριο φεύγοντας.

Τις πταίει; Ο καπιταλισμός; Όλα για το χρήμα; Γάμοι. Εκκλησίες τύπου ΙΚΕΑ, εικονίσματα jpeg και καλεσμένοι, πολλοί καλεσμένοι, 10, 200, 1000... «για το pr ρε γαμώτο». Οι μαϊντανοί, εκτός σαλάτας... κρατάνε το γαμπρό στα χέρια τους, ζητοκραυγάζουν, χορεύουν, πίνουν σαμπάνια, «ουαου». Σήκω και εσύ να χορέψεις, πρέπει να χορέψεις, να δείξεις χαρούμενος, πιες, πιες, πιες… Φλώροι όσοι δεν πίνουν. Έτσι γιορτάζουμε οι νέοι. Κουστούμι gucci, μυαλό κουgucci.

Το... νόημα; Τι ψάχνεις...; Μα υπάρχει, αλήθεια!

Ίσως... η αγάπη για τη φανέλα, ίσως... ένα όραμα, δικό σου. Ολόδικο σου, να φωτίσει, εσένα, τη ζωή σου αλλά και τον αποδέκτη. Το όραμα έχει πάντα αποδέκτη, γίνεται από ιδέα, ύλη, προϊόν, προϊόν γιατί το προσφέρεις και το κέρδος, δεν είναι αυτοσκοπός, προκύπτει. 

Και ξαφνικά φιλοσοφίες τέλος. Πρέπει να ξυπνήσεις για δουλειά. Πρέπει. Για να ζήσεις. Ό,τι πει το αφεντικό, το υποαφεντικό του αφεντικού, ο manager. Yes, yesman, αρμοδιότητες, τα πάντα, και μετά… επιβραβεύσεις, χαρά, ωράρια, εννιά με πέντε, οχτώ με τέσσερις, τέσσερις με οκτώ, οκτώ με οκτώ… τρείς οχτώ εικοσιμία… συνεργασίες, συνεργάτες, meeting, προσφορές, όλα λαμπρά, όλα ωραία. Και τι να κάνεις, πώς να ζήσεις; Πρέπει να ζήσεις. Εκτίμηση, συνεργατική αλληλεγγύη, συνάδελφοι, συναδελφικότητα. Είμαστε οι επιλογές , οι ανάγκες μας. Και οι ανάγκες μεγαλώνουν. Τι ωραία, χάρμα. Και ναι, η διπλανή εταιρεία με θέλει, μου προτείνει...  παραπάνω μπιμπικίνια, bonus, κινητό, ασφάλιση, air condition, πλυντήριο, μαλακτικό. Ναι! Και τελικά η εταιρεία, φοβάται τη διπλανή εταιρεία που σε θέλει, σε ποθεί, Φοβάται ότι σε χάνει. Και για να μη σε χάσει… απροειδοποίητη αύξηση. Ωχ! Έτσι παίζεται το παιχνίδι. Αυτό που παίζαμε παιδιά, καλέ…

Εταιρικό κινητό, ταμπλετ, ντεμπόν, παναντόλ, ταμπόν, έξοδα μεταφοράς, επιβίωσης και η κηδεία στα έξοδα της εταιρείας.

Επιβίωση. Ζωή;

Κρέοντας. Αντιγόνη;

Όλα για το κέρδος... Ποιό κέρδος; 

Ο Δον Κιχώτης… ζει, πέθανε ή ψάχνει WiFi ;

Αμήν.