Πέμπτη 5 Μαΐου 2016

Ο παππούς Θανάσης

Μου λείψατε, χαθήκαμε. Για να χαθούμε κάποιος λόγος υπάρχει όπως... για να βρεθούμε.

Μια καλησπέρα πηγαία, δροσιστική, γεμάτη λαχτάρα. Λαχτάρα να τη μοιραστώ. Καλησπέρα, Χριστός Ανέστη, χρόνια πολλά. Πολλά και καλά, γεμάτα ποιότητα, ουσία, μνήμη, όμορφες καλησπέρες και ανθρώπους, σαν το Θανάση, το Θανάση Βέγγο, το Θανάση μας.

ΘΒ Μια μορφή αγιοποιημένη... διαχρονική. Άνθρωπος, σε εποχή απάνθρωπη. Κομμάτι 'μας, το πιο καλό, DNA, πνευματικός συγγενής, παππούς. Ο παππούς Αριστοφάνης στέκει κι ο παππούς Θανάσης έρχεται. Δεν τρέχει, έρχεται, σιωπηλός, γαλήνιος, προσήνης, για ένα χάδι, τρυφερό, απαλό, βελούδινο. «Παππού, κλείνω τα μάτια για να σε δω. Παππού, δεν θέλω να είσαι μόνο δικός μου παππούς, θέλω να είσαι... όλου του κόσμου γιατί είσαι... ο πιο, πιο, πιοοοο... καλός του κόσμου, γελάς;». 


Ψυχή, μοναδικότητα, στίγμα, αυθεντικότητα, σε μια εποχή «δήθεν», «δείχνω», «δεν προλαβαίνω», «χωρίς σήμα», βια-σύνης. Πτωχεύσαμε με ένα 3G στο χέρι. Οθόνες touch, άνθρωποι untouch. Συμβόλαια, συμβάσεις, συμβιβασμοι. Χρόνος;

Γελειότητα ώρα μηδέν. Δουλειές ώρα μηδεν. Μέσον, ώρα μηδέν; Διαπραγματεύσεις. Όσοι επαναστατούν, γραφικοί. Και 'συ ΘΒ, σαν την εποχή. Τρέχεις. Καλπάζεις, κωμικά, προφητικά. Κουβαλάς... κραυγές, αγωνίες, βιώματα, ζορμπάδες, διλήμματα, αστεία, αδιέξοδα, φάρσα, non stop, το ανεξήγητο της ζωής.

Και η τέχνη; Καταφύγιο, πολυτέλεια, ανάγκη; Η επικοινωνία χάθηκε, έρχεται η τέχνη... να ενώσει. Μπας και ενώσει. Αποξενωθήκαμε; Μια όμορφη γυάλα, μικρόκοσμος, φίλοι, κουβέντες, κριτική, απαξίωση, αγωνίες, τσιγάρα, «η δουλίτσα, το σπιτάκι, το παιδάκιμ' και ασε τους άλλους... είναι κακοί». Κακοί vς καλούς, εμάς. Μικρόκοσμος vs Μακρόκοσμος. Ασυνέπεια. Επιτυχία. Πρότυπα. ΘΒ, τρέχεις; Ακόμα; Προς τα που; Τι είσαι τελικά, πολυτέλεια ή αναγκη; 

Χωρισμοί, καταθλίψεις, εξοχικά, βίλες, έλλειψη επικοινωνίας, μιλάω για να ξεχαστώ, να περάσει η ώρα, rolex, νόημα;

Ανθρωποί ή ανθρωπάκια; Επικοινωνία; Αλήθεια; Ουσία; Η τέχνη ενώνει, εμψυχώνει, προβληματίζει. Όταν την πάρεις σοβαρά, όταν σε πάρει κι αυτή. Όταν είναι τέχνη. Όταν ο ΘΒ...

ΘΒ. Ένας άνθρωπος... η Ελλάδα, την κουβαλάει. Ένα κωμικό σαλιγκάρι, μια χελώνα, με εμάς στις πλάτες, στο αίμα του, στο αίμα μας. Απλός ερμηνευτής; Γέλιο για το γέλιο; Κομπερ; Κάτι παραπάνω; Βιοπάλη, ελπίδα, αγωνία... για ένα καλύτερο κόσμο. Σύμβολο;

Ευτυχώς, όχι;








1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Μοναδικός εσυ,ξεχωριστος ο θβ,εξου και η ανάγκη να γράψεις με αναφορά σε εκεινον.πανέμορφο και τόσο αληθινό...συγκινητικό πολυ!ευχαριστούμε!