Ελένη Πριοβόλου ίσον... ταλέντο

Η Ελένη Πριοβόλου μου θύμισε... πως με ξέχασα. 

Το κείμενο, το έγραψα, με ταχύτητα ηλεκτρονίου. Δεν είχε προετοιμασία. Αυθόρμητα. Χωρίς προκάτ. 

Πώς τολμώ και απευθύνομαι στον ενικό... σε μια κυρία, τέτοιου βεληνεκούς; Έλα μου ντε. Ας με συγχωρήσει... 

Αυτή που βλέπετε στην φωτογραφία, δεν είναι μόνο αυτό που βλέπετε. Είναι κι ο εσωτερικός της κόσμος. Μυαλό...

Λαμπρό μυαλό. Κάποια… λαμπρά μυαλά... φωτίζουν το σκοτάδι, το κατα-σκόταδο.

Με ποιο δικαίωμα;

Ένα μυαλό, ένα Ελενό-μυαλό... διεισδύει στο ασυνείδητο. Στο άχρωμο κουβάρι, στην ξεχασμένη... στοιχειωμένη αποθήκη, στο μουχλιασμένο γραφείο, στο τελευταίο συρτάρι.

Με ποιο δικαίωμα ρε Ελένη;

Αν δεν σέβεσαι την άχρωμη καθημερινότητα, σεβάσου εμάς... που τρέχουμε. Προς τα που... άραγε; 

Κάποια Ελένη.... με όχημα τις λέξεις... ξεσκεπάζει την υποκρισία πίσω από τα χαμόγελα και τις δήθεν χαιρετούρες...

Γιατί Ελένη μου;

Ελένη, με τις ιστορίες... μιλάς για το σήμερα, το χθες, το πάντα. Για τη φύση. Την επαφή με τη φύση. Τον άνθρωπο. Για εμάς... που ’μας χάσαμε, ενώ ψάχναμε ταξί... στη βροχή.

Μιλάς για τη σιωπή. Ελένη, είσαι η εποχή πριν τα κινητά. Είσαι ευαίσθητη. Όχι υπερ-ευαίσθητη, ευαίσθητη. Στη ζωή και στη γραφή. 

Τα μάτια σου, παιδιού... ελπίζουν, συγκινούνται, αφουγκράζονται... καλπάζουν προς το άπειρο... με λέξεις, χαρακτήρες, ιστορίες.

Ελένη Πριοβόλου. Νεράιδα και τίγρης...  Σιωπή και κραυγή... Αιχμηρή, μα μέλι... Ελένη ίσον... το βέλος... στο κέντρο. Κέντρο... η εποχή. Μια εποχή με και χωρίς σήμα. Όπως και να 'χει την αφουγκράζεται.

Το νέο βιβλίο της Ελένης... κάτι σαν pause. Σου λέει με το πιο γλυκό τρόπο «Σταμάτα», «Γιατί τρέχεις;», «Τόσο πολύ φοβάσαι;», «Είμαι εδώ για 'σένα».

Υπάρχει και ελπίδα. Μπόλικη. Αν συνδεθείς, με τη φύση. Αν... πετάξεις; Αν σταματήσεις να τρέχεις... και πετάξεις;

Το νέο βιβλίο... μιλά για την πτήση της ζωής. Για τη φύση, τους αργούς ρυθμούς. Άραγε, συνηθίσαμε το κλουβί...; Άραγε, εμείς το  χτίσαμε...; Άραγε, θα πετάξουμε... ποτέ; Ελένη, ποια βαρίδια δεν μας αφήνουν; Είναι δανεικά ή δικά μας;

Ένα βιβλίο για τους ενδημικούς και αποδημητικούς ανθρώπους, που σαν πουλιά ψάχνουν να βρουν ασφαλές καταφύγιο πάντα απάτριδες και πάντα κυνηγημένοι.

Οι εκδόσεις Καστανιώτη, τυπώνουν, εκδίδουν ένα κόσμημα από χαρτί. Εκδίδουν την Ελένη με τις φωλιές της, στην πιο ώριμη στιγμή της.

«Το δέντρο με τις φωλιές», μιλά για πτήσεις και έρωτες... με σύνορα ή χωρίς. Πότε θα αφεθούμε, μπας κι αγαπήσουμε αληθινά;

Η πρωταγωνίστρια του βιβλίου, ο κεντρικός χαρακτήρας... η Μαρία, εγκαταλείπει το πατρικό της σπίτι... μετοικεί στο κάμπο, αναζητεί αργούς ρυθμούς, τα λουλούδια, την πτήση.

Σήμερα βια-ζόμαστε. Αν πατήσουμε ένα pause, αν αφήσουμε το κινητό λίγο στο αθόρυβο... ίσως... είναι ευκαιρία να κάνουμε ένα δώρο στον εαυτό μας. Να διαβάσουμε το βιβλίο της Ελένης Πριοβόλου «Το δέντρο με τις φωλιές» και μετά να συζητήσουμε ή... ας απολαύσουμε τη σιωπή, με πιο αργούς ρυθμούς... για το "εμάς", για το "μαζί"...

 

Καλή ανάγνωση.

Εις το επανιδείν.

Γιάννης Γουλές

ΥΓ Ενώ έγραφα, άκουγα αυτό... 

Νικόλας Κακλαμάνακης - το πρότυπο μου

 

Hog pres. The Groovelines - Got To Dance Disco (Decoy & Peter Ramson mix) [HQ]

 

 ”Musicians, artists, theatre people are among the strongest and bravest people on the face of the earth. In one year they face daily rejection by people more than what others live in an entire life.

Every day they face the financial challenge of living a freelance lifestyle, the disrespect of people who think they should find a real job, and their own fear of no longer working in the future.

Every day, they have to ignore the possibility that the vision they dedicated their lives to is an impossible dream. With every note, opera or performance expose themselves, emotionally and physically, risking criticism and arbitrary judgments.

Every year that passes, many of them look at how their peers achieve the goals of a normal life - the car, the family, the house, the savings. Why?

Because artists are willing to give their entire life to one moment, to that tune, to that sentence, to that agreement or to that interpretation that will touch the soul of the public.

Artists are people who tasted the juice of life at that crystalline moment where they let their creative spirit out and touched someone else's heart. At that moment they were closer to magic, God and perfection than anyone else could have. And in their hearts, they know that devote to that moment is worth more than a thousand whole lives."

repost by David Ackert

O δάσκαλος... Αλέκος Σακελλάριος

Αλέκος Σακελλάριος (1913 - 1991)

Τον έχω στην καρδιά μου ως δάσκαλο. 

Αφοσιωμένος γραφιάς, συνώμυμο... του χιούμορ, της πλοκής, του ταλέντου... του αστείρευτου. 

Πηγαίος, μυθοπλάστης, γλυκός - σοφός παππούς... έδωσε στη μουσική κωμωδία... το βάθος, το υπόβαθρο, την πυκνότητα που της αξίζει. 

Τα έργα του... γλυκιά παρέα, γαργαλούν ψυχές.

Συγγραφέας απευλευθερωμένος, μιλά, διδάσκει, καλπάζει στον κόσμο του πνεύματος και της κωμωδίας. 

Περισσότερα από 180 θεατρικά έργα στο ενεργητικό του μαραθωνοδρόμου κωμικού. Γνήσιο παιδί του Αριστοφάνη. 

Αλέκο, να είσαι καλά. 

Δεν είχα την τύχη να σε γνωρίσω... να γράψω κάποια κείμενα πλάι σου. 

Νιώθω χαρά, εμπιστοσύνη, ασφάλεια δίπλα στη μορφή σου.

Άραγε, τι θα έγραφες σήμερα; 

Τι... επιθεώρηση θα ετοίμαζες;

Θα μπορούσα να γράψω και 'γω μια σκηνή, ένα νούμερο;

Ένα παράπονο.

Τον τελευταίο καιρό δεν έρχεσαι στα όνειρα μου. 

Παλιά μιλούσαμε.

Ένα χάδι, μια άχνα, μια κουβέντα... 

Σε περιμένω.

Hot Since 82 - Want You (Recovery)

Do what U love, with all your heart, nothing else.

This house melody is Dedicated To People who are seeking 

love

empathy

 authenticity 

 inspiration  

Αντίο Μίκη

Προσωπικότητα, αυθεντικότητα, εθνική ομοψυχία...  

Ο Μίκης, ένας άνθρωπος - σύμβολο. Σύμβολο του αγώνα, της ενότητας, της ειρήνης, της αγάπης. 

Έβαλε την ποίηση στη ζωή.  

 Με τις νότες... αναζητά την αρμονία τη μουσική, την κοινωνική, τη συμπαντική. 

Ένας άνθρωπος καλπάζει προς το άπειρο, με χαμόγελο, γλύκα αλλά και δύναμη - φλόγα.  

Ένας ποιητής, ένας πολίτης του κόσμου, δίνει στην Ελλάδα την οικουμενική θέση και διάσταση που της αξίζει.

 

Στην εποχή της εικόνας, την εποχή που οι σχέσεις κρύβονται πίσω από τα πληκτρολόγια... ας εμπνευστούμε από το Μίκη.

Η απώλεια του Μίκη συμβολίζει την ουσία που χάθηκε.   

Ας οραματιστούμε, με σεβασμό, ωριμότητα... όχι για την επιβεβαίωση... αλλά για κάνουμε τη χώρα μας, υπόδειγμα.   

Ας μην αφήσουμε τον ατομικισμό και τις αμφιβολίες, να τρώνε τις σάρκες μας. 

Ας μη βολευόμαστε. 

Ας κοιταχτούμε στα μάτια, όπως παλιά.

Ας εκφραστούμε. 

Ας συνυπάρξουμε, με εν συναίσθηση.  

Αντίο στο Μίκη, στο διαχρονικό καλλιτέχνη, στην πηγή έμπνευσης, στον καλλιτέχνη - φάρο.

Μίκη Θεοδωράκη, γλυκέ μας παππού, σε ευχαριστούμε για όλα. Μαζί σου ονειρευόμαστε ένα καλύτερο κόσμο.